یک حدیث
ایمان ضعیف، عامل گناه
« إِنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى أَیَّدَ الْمُؤْمِنَ بِرُوحٍ مِنْهُ تَحْضُرُهُ فِی کُلِّ وَقْتٍ یُحْسِنُ فِیهِ وَ یَتَّقِی وَ تَغِیبُ عَنْهُ فِی کُلِّ وَقْتٍ یُذْنِبُ فِیهِ وَ یَعْتَدِی » [1]
در روایت داریم در حال گناه کردن ایمان در فرد نیست. آدم موقعی که مشغول گناه است ایمان در او نیست، وقتی گناهش تمام می‌شود عقلش سر جایش می‌آید و آنوقت به سرش می‌زند که چه کار بدی کرده و توبه می‌کند. این روایت مال آن ایمان‌های ضعیف است که گاهی در فرد هست و گاهی در فرد نیست یعنی در زمان گناه ایمان نیست و زمانی هم که گناه نمی‌کند ایمان هست، اما اگر فرد به اطاعت فرمان خدا ادامه بدهد به نقطه‌ای می‌رسد که دیگر ایمان او غایب نمی‌شود و همیشه حاضر است و آنوقت هیچ‌وقت گناه نمی‌کند و معصوم می‌شود البته دارای عصمت عملی می‌شود نه اینکه مانند معصومین علیهم السلام بشود.
پرسش و پاسخ از حضرت آیت الله خوشوقت اعلی الله مقامه
نرم افزار رسم تقوی پیشگان
[1] - کتاب کافی ؛ ج2 ؛ ص268