یک حدیث
اخلاص در عبادت
س۱: آن بیان معروف « مَنْ أَخْلَصَ لِلَّهِ أَرْبَعِینَ صَبَاحاً»[1] را توضیح خواسته‌اند.
ج: (اگر کسی) چهل روز عبادت با اخلاص انجام دهد ان شاء الله اثر دارد دیگر، این که عبادت ها را چهل سال هم آدم انجام می‌دهد و اثر ندارد چون اخلاص در آن نیست و الّا چهل روز با اخلاص اثر می‌دهد. اما شما بخواهی چهل روز (عبادت با) اخلاص کنی تا آن چشمه‌های حکمت از دل به زبان باز شود این ضد اخلاص است و نمی‌شود، برای خاطر این نباید اخلاص کنی، باید فقط اخلاص داشته باشی، مطلوب دیگری در نظر نباشد. همین که خدا گفته این کار را بکن، چشم، اما این کار را بکنی برای چیز دیگری این اخلاص نیست.
س۲: این اخلاص این روایت آن بهشت و جهنم هم کافی است برایش؟ یا این که آن اخلاص اصلی...
ج: نه دیگر، این بالاتر از بهشت و جهنم است. چون تو گفتی، نه چون بهشت یا جهنّم هست، نه، چون تو گفته‌ای، من برای تو این قدر ارزش قائل هستم که بگویی همان و عمل کردن من هم همان، این را می‌گویند اخلاص.
پرسش و پاسخ از عارف بالله حضرت آیت الله خوشوقت اعلی الله مقامه
مدرسه علمیه حضرت صاحب الأمر عجل الله فرجه 19/8/1390
[1] - عُدَّةُ الدَّاعِی، عَنِ النَّبِیِّ ص قَالَ: مَنْ أَخْلَصَ لِلَّهِ أَرْبَعِینَ یَوْماً فَجَّرَ اللَّهُ یَنَابِیعَ الْحِکْمَةِ مِنْ قَلْبِهِ عَلَى لِسَانِهِ.( بحار الأنوار ج67 ص249