در یکی از سوره‌های قرآن،[1] آیات زیادی پشت سر هم از قول انبیا علیهم السلام نقل می‌کند که آن پیغمبر آمد و گفت: «یا قَوْمِ اعْبُدُوا اللَّهَ ما لَکُمْ مِنْ إِلهٍ غَیْرُهُ»[2]پیغمبر دیگر هم آمد و گفت: «یا قَوْمِ اعْبُدُوا اللَّهَ ما لَکُمْ مِنْ إِلهٍ غَیْرُهُ».[3] در آن سوره، چند تا از انبیا علیهم السلام را نقل می‌کند که همه حرفشان این است: «یا قَوْمِ اعْبُدُوا اللَّهَ». حرفشان این بود که در برابر بت و خورشید و آب و ماه و ستاره، بندگی و بردگی نکنید؛ فقط در برابر خدا که آفریدگار شماست، بندگی و اطاعت فرمان کنید. سخن انبیا علیهم السلام از اول تا آخر همین مسأله بندگی در برابر خداست.
قرآن کریم این مسأله را مُتقَنتر، محکمتر، مُبیَّنتر و مبتنی بر فلسفه وجود بیان کرده است که فطرت هر انسانی می‌پذیرد. در هیچ شریعتی- با اینکه همه شرایع دعوت به بندگی در برابر خداست - این گونه که قرآن کریم توضیح داده، تفسیر فرموده و تبیین کرده، نیامده است. در هیچکدام از کتاب‌های آسمانی به این صراحت و روشنی و وضوح که از راه، تعبیر به صراط مستقیم فرموده، نیامده است. خود خدا هم صراط مستقیم را تفسیر فرموده به بندگی در برابر خدا یعنی همان «اُعْبُدُوا اللَّهَ».
برگرفته از مجموعه بیانات معلم اخلاق و معرفت حضرت آیت الله خوشوقت ره درکتاب طریق بندگی
[1]. اعراف، 59 و 65 و 73 و 85 ؛ هود، 50 و 61 و84
[2]. اعراف، 59
[3]. أعراف، 65